خاور قاجار
( ملیت: ایرانی قرن:
13 )
(س سیزدهم ق)، شاعر.
پدر وى عموى فتحعلىشاه قاجار بود و خود از زنان سخنور عصر خویش. در جوانى علوم متداول
را آموخت. با شاهزاده حیدرقلى میرزا، پسر فتحعلىشاه، ازدواج کرد و به دستور شاه در
گلپایگان و اراک به سر برد ولى، بعد از فوت شاه در تهران اقامت گزید. خاور داراى «دیوان»
شعر است.
برگرفته از کتاب:
اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
منابع زندگینامه:
زنان سخنور (142 -141 /3).
خاور قاجار، حیدر قلی
( ملیت: ایرانی
قرن: 13 )
(تو 1214 ق)، شاعر. مدتها حکومت گلپایگان و آن حدود را
داشت . وى به اندازهى لازم تحصیل کمال کرده است. خاور داراى «دیوان» شعر است.
برگرفته از کتاب: اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
منابع زندگینامه: حدیقه الشعراء (531 -530 /1)، الذریعه
(287/9)، سفینه المحمود (38 -36 /1)، فرهنگ سخنوران (300)، مصطبهى خراب (53 -52).
کریمی گلپایگانی،
محمدکریم
گفت‌وگو با سکینه واعظی مادر شهیدان ابراهیم، فاطمه، حسن و محمدجعفریان
اکثر مردان فامیل‌مان روحانی بودند؛ مثل پدر من. 17 تا خواهر و برادر بودیم و خودم ششمین بچه خانواده بودم. پدر که پیشنماز مسجد بود، همیشه برای‌مان از احکام و احادیث ائمه اطهار(ع) می‌گفت. خیلی دوست داشت دین‌مان را خوب بشناسیم. من معلمی غیر از پدرم نداشتم و پای منبر پدر، خیلی چیزها را یاد گرفته بودم.
«حشمت الله اعظمی» فرزند عزت‌الله که تولدش در تاریخ 1341/08/03 ثبت شد.پاییزبود وزش باد فضای روستای «نیوان نار» گلپایگان را غبار آلود کرده بود،برگهای الوان و خشک درختان توان مقاومت نداشتند و دست ازشاخه‌ها رهاکرده وچون فرشی رنگارنگ زمین را می‌پوشاندند
وصیت نامه شهید محسن حجتی
وَ لَا تَحسَبَّنَ الَذیِنَ قُتِلوُا فِی سَبیِلِ الَلهَ اَموَاتاً بَل اَحیَاءًعِندَ رَبِّهِم یُرزَقُونَمپندارید آنان که در راه خدا کشته شده اند مرده اند بلکه زنده اند و در نزد پروردگارشان روزی میخورند .وصیت من از یک طرف به ملت مبارز و مسلمان می باشد و از طرف دیگر به پدر و مادرم می باشد . ولی وصیتم به ملت این است که وحدت خود را حفظ کنند و از تفرقه و نفاق بپرهیزیدو به ریسمان خدا چنگ زنید و بدانید که خدا ، جدا شدن راه دشمنان انقلاب و اسلام است . و فقط گوش به سخنان امام خمینی و روحانیت مبارز بدهند و بدانید که پیروی کردن از امام اطاعت از امام زمان (عج)می باشد و قدر این نعمت خداداده را بدانید و تنها راه رسیدن به سعادت گوش به فرمان امام بودن است.
وصیتم به پدر و مادرم این است که اگر من شهید شدم هیچ ناراحت نباشید و افتخار کنید فرزند ناقابلی را در راه اسلام داده ایدو طوری رفتارتان نباشد که دشمن سوء استفاده کند و اگر شهید شدم دستهایم را مشت کنید و چشمهایم را باز بگذارید که دشمن بداند که راهی که من انتخاب کرده ام و در راه آن شهید شده ام کورکورانه نبوده است و با آگاهی کامل این راه را انتخاب کرده ام و اگر شهید شدم من را در قبرستان شهدای گلپایگان در قاضی زاهد به خاک بسپارید
واحد یاسر گروه 2 شماره 232- فاطمیون
چهارم خرداد ۱۳۳۴، در گلپایگان چشم به جهان گشود.
پدرش جواد و مادرش، فاطمه نام داشت. تا پایان دوره متوسطه در رشته انسانی درس
خواند و دیپلم گرفت. کارمند رفاه سازمان مرکزی بود. به عنوان سرباز احتیاط ارتش در
جبهه حضور یافت. نهم بهمن ۱۳۵۹، با سمت امدادگر در حمیدیه اهواز بر اثر سانحه
رانندگی شهید شد. مزار او در بهشت زهرای تهران واقع است.
نام :عباس نام خانوادگی : امام جمعه نام پدر : جواد تاریخ تولد: 1334/03/04
محل تولد : گلپایگان سن : 25 سـال مذهب : اسلام شیعه تاریخ شهادت : 1359/11/09 محل شهادت :حمیدیه شغل : کارمند دسته عملیاتی : ارتش
محل آرامگاه:اصفهان - گلپایگان - امامزاده هفده تن
در جایی مادر شهید نقل میکند که یک روز که برای دیدن ما به مرخصی آمده بود به او گفتم علی تو حالا 5 ساله توی جبهه ای دیگه دینت رو ادا کردی.... با شنیدن این حرف اشک در چشمان علی حلقه می زند و می گوید:((مادر! می توانم یک خواهش از شما بکنم)) مادر می گوید بله. و علی ادامه میدهد: ((تا زمانی که تو و پدر برای شهادت من دعا نکنید خدا این توفیق را به من نمی دهد.)) و ملتمسانه در همان جا از پدر و مادر می خواهد که برای شهادتش دعا کنند.
بعداز عملیات «بازی دراز» با دلی شکسته رو به خدا کردم و گفتم: «پروردگارا! ما که توفیق شهادت نداشتیم، قسمت کن در همین جوانی کعبه‌ات را، حرم رسولت را، غریبی بقیعت را زیارت کنم...» مشغول دعا و در خواست از درگاه پر از لطفخداوند بودم که شهید پیچک آمد. دستی به شانه‌ام زد و گفت: «حاج علی، مکه می‌روی؟!» یکدفعه جا خوردم و با تعجب پرسیدم: «چطور مگر؟» خندید و ادامه داد: «برایم یک سفر جور شده است اما من به دلیل تدارک عملیات نمی‌توانم بروم.
روزی که به پاکستان رسیدیم سید عجیب دلشاد بود، یک روز به کنار مزار عارف حسینی رفتیم. آقا مرتضی نشست، کنارمزار و برای ساعتی گریه کرد معاون شهید عارف حسینی آنجا بود. با چشمانی شگفت‌زده به او نگریست! با تعجب پرسید:«شما قبلاً ایشان را دیده بودید» سید
مرتضی اشک‌هایش را پاک کرد و از کنار مزار برخاست و گفت:«خیر، من قبلاً ایشان را ندیده بودم»
مرتضی تمام شهدا را می‌شناخت، خون همه آنها در رگ‌های او می‌جوشید. چهره هر شهیدی را که می‌دید می‌گفت:«فکر کنم روزی من او را
دیده‌ام اما همه آنان را مرتضی به چشم یقین دیده بود. شب های سید شب‌های نجوا با شهیدان بود»
منبع : کتاب همسفر خورشید
این‌بار هیجان عجیبی داشت.
با خوشحالی گفت:« این دفعه با گروه جانبازان رفته بودم، چنان درسی از آنها گرفتم که ای کاش قبلاً با اینها آشنا شده بودم بارها و بارها گریستم، به خاطر تحول و حماسه‌ای که در اینها می‌دیدم. به یکی از جانبازانی که نابینا بود گفتم:«دوست نداشتی یک بار دیگر دنیا را ببینی؟ حداقل انتظار داشتم بگوید:«چرا یک‌بار دیگر می‌خواستم دنیا را ببینم. اما او پاسخ داد:«نه» پرسیدم:«چطور؟» گفت:«در مورد چیزی که به خدا دادم و معامله کردم نمی‌خواهم فکر بکنم. بدنم می لرزید، فهمیدم که عجب آدم‌هایی در این دنیا زندگی می‌کنند ما کجا، اینها کجا»
منبع : کتاب همسفر خورشید
صحبت به درازا کشید.
حاجی گفت:«این تلخی ها همیشه مثل شهادت شیرین است و این طبیعت حیات انسان می‌باشد که با غلبه به رنج‌ها و آرمان‌ها زنده بماند و من هم مظلومیت بسیجیان را غریبانه می‌بینم و خودم نیز در این مظلومیت قرار گرفته‌ام اما زمانی که آقا دوباره موتور روایت فتح را روشن کرد من دوباره جان گرفتم و امید آقا به دل سوخته ها است که در این خانه وجود دارند.
اشک‌های رهبر با اشک‌های بسیجیان مخلوط شد مرتضی بال در بال ملائک پرواز کرد. سرود لاله‌ها دوباره جان گرفت و دوربین من پس از چهار سال با ریختن اشک به کار افتاد.
منبع : کتاب همسفر خورشید